کد مطلب:27887 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
شاعر بلند آوازه آن روزگار، حَسّان بن ثابت، بی درنگ پس از فرود آمدن پیامبرصلی الله علیه وآله از جایگاه، به پا می خیزد و از پیامبر خدا برای سرایش اشعار، رخصت می طلبد و آن گاه چكامه بلندش را با مطلع: ینادیهُم یوم الغدیر نبیّهم روز غدیر در خُم، پیامبرشان ندایشان داد/ اینك به ندای رسول، گوش فرا ده. می خوانَد و در ضمن آن، چنین می گوید: فقال له قم یا علیُّ فإنّنی پس به او گفت:ای علی! برخیز/ كه من تو را برای امامت و هدایتِ پس از خود پسندیدم. و در فرجام آن، پیامبرصلی الله علیه وآله می فرماید: ای حَسّان! تو مادام كه با زبانت ما را یاری می كنی، با روح القدس، تأیید می شوی. بدین سان می بینیم كه حسّان از آن حادثه و از آن جمله پیامبر خدا، امامت علی علیه السلام را درمی یابد و پیامبرصلی الله علیه وآله نیز بر این دریافت، مهر تأیید می زند.[1]. پس از وی نیز شاعران و چكامه سرایان، چنین كرده اند و در اشعار خود، امامت و ولایت مولاعلیه السلام را بر اساس این حادثه بگسترده اند. علّامه عالی قدر، عبد الحسین امینی، كتاب عظیم الغدیر را، از جمله بر پایه این اشعار و تحلیل محتوای آنها برنهاده است.[2].
فهم ادیبان و شاعران از واژگان، در تمامی فرهنگ ها از اعتبار ویژه برخوردار است. عالمان، هماره برای تعیین معنای واژه، آن گاه كه معانی مُحتملی داشته باشد، به فهم ادیبان و شاعران استناد می كنند.
بخمٍّ وأسمِع بالرسول منادیا
رضیتك من بعدی إماماً وهادیا